در شرایطی که طالبان سیاستهای سختگیرانه و ضد شیعی را دنبال کرده و بارها حقوق شیعیان را نقض کردهاند، شماری از نمایندگان این جامعه تحت عنوان «کمیسیون عالی شیعیان» با این گروه در تالار لویه جرگه نشست برگزار کردند.
این اقدام واکنشهای منفی گسترده را در میان شهروندان شیعه کشور برانگیخته است.
سرکوب سیستماتیک شیعیان
طالبان از زمان تسلط بر افغانستان، اقدامات متعددی را علیه جامعه تشیع انجام دادهاند، از جمله: حذف رسمیت مذهب جعفری از قوانین کشور و جایگزینی آن با فرامین فقهی طالبانی، ممنوعیت تدریس فقه جعفری در دانشگاهها و مکاتب، اقدامی که هویت مذهبی و آموزشی این جامعه را هدف قرار داده است. محدودیت برگزاری مراسم محرم که نشان از تلاش طالبان برای محو کردن مناسک دینی شیعیان دارد. توقیف و ممنوعیت صدها جلد کتاب اعتقادی که منجر به محدودیت شدید دسترسی به منابع مذهبی شیعیان شده است. بهرهکشی اقتصادی و فرهنگی علاوه بر سرکوب مذهبی و…
طالبان از نظر اقتصادی نیز فشار زیادی بر شیعیان وارد کردهاند:
دریافت مالیاتهای سنگین از جامعه شیعه، بدون ارائه خدمات عمومی مناسب.
غارت معادن در ولایتهای شیعهنشین و استفاده از درآمد آن برای بازسازی مناطق پشتوننشین که به معنای محروم کردن شیعیان از منابع اقتصادیشان است.
نقض کرامت انسانی و تعرض به نوامیس مردم که گزارشهایی از آن منتشر شده است و….
تعامل یا تسلیم؟
در چنین فضایی، نشست برخی از شیعیان وابسته به طالبان، این پرسش را ایجاد کرده که آیا این اقدام راهی برای تعامل است یا نوعی تسلیم در برابر سیاستهای سرکوبگرانه؟
بسیاری از شهروندان شیعه این نشست را «بوسه بر پنجه گرگ» دانسته و معتقدند که طالبان دشمن مذهب و مردم شیعه هستند و هرگز رویکردی عادلانه در قبال شیعیان اتخاذ نکرده و نخواهند کرد.
در حالی که حقوق مذهبی، اقتصادی و اجتماعی شیعیان همچنان پایمال میشود، این تعاملات تا چه حد میتواند موثر باشد؟ آیا طالبان حاضر به تغییر رویکرد خود خواهند شد، یا این نشستها صرفاً ابزاری برای مشروعیتبخشی به حکومت آنان است؟
مردم شیعه انتقادات زیادی از عوامل برگزاری مجالس کمپاین به طالبان دارند و آنها را نماینده خود نه بلکه نمایندگان طالبان میدانند.
محمدعلی فصیحی- ارسالی به
خبرگزاری جمهور