نکاتی در ارتباط با اهانت شارلی ابدو

بازماندگان هیئت تحریر شارلی ابدو هشت میلیون توهین دیگر را در حق پیامبر بزرگوار اسلام مرتکب شدند و به گفتۀ خودشان از آزادی بیان حمایت کرده، کفرگویی را پشتیبانی و روح مقتولین را شاد گرداندند .
تجمع مردم اعم از مسلمانان و غیر مسلمانها با سیاستمداران مختلف، نوعی محکومیت حمله به جان کاریکاتوریستان مقتول بود؛ ولی لجاجت بازماندگان این نشریه چند نکته را میتواند واضح بسازد:

یک: بخشی از غربی ها هنوز درک عمیقی از جایگاه و اهمیت اجتماعی اسلام میان مسلمانان ندارد و همیشه اسلام را با مسیحیت موجود در غرب مقایسه میکند. روی همین ملحوظ با نشر توهین نامه هایی نسبت به مسیح و پاپ که آب از آب تکان نمی خورد، فکر میکنند توهین به پیامبر بزرگوار اسلام و مقدسات مسلمانان نیز چنین بی پیامد خواهد بود؛ درحالیکه عکس العمل مسلمانان در عین حالیکه یک قسمتش ممکن است برخواسته از نوعی جزمیت اندیشی و تندروی باشد، درکل برخواسته از جایگاه اعتقادی ـــ اجتماعی اسلام در قلوب مسلمانان می باشد .

دو: اسلام با داشتن یک چارچوب حقوقی در قالب حقوق مدنی، جزایی، فامیل، مالی و اساسی راه خود را از اخلاقی بودن صرف مسیحیت جدا میکند و اجرایی شدن لااقل ناچیز این قوانین در میان مسلمانان، اسلام را حاکم بر فرهنگ زندگی آن ها نموده است که یک مسلمان همیشه چه به صورت درگیربودن خودش با قوانین اسلامی، و چه به صورت شاهدبودن اعمال دیگران قوانین اسلامی را، اسلام را به صورت یک معیار برای زندگی می دانند و به شکل طبیعی در برابر توهین به آن حساسیت نشان میدهند .

سه: آنچه درباره مسیحیت میتوان گفت ما شاهد اجرایی شدن اخلاق مسیحی تحت عنوان رسمی مسیحیت صرف درکلیساها هستیم و به لحاظ نداشتن جنبۀ حقوقی از روابط اجتماعی مردم غایب است بنابراین به صورت طبیعی موجب انگیزش احساسات نمی گردد .

چهار: تکرار چاپ این کاریکاتورها نشانگر لجاجت و عدم درک جایگاه اسلام میان مسلمانان است. فرض نمایید افراطی ها به گلوله اظهار ناخرسندی نمودند ولی عموم مسلمانان حتی رؤسای کشورها نیز عمیقا اظهار نگرانی و نارضایتی نمودند .
غرب انتظار مسیحی انگاری اسلام را میان مسلمانان دارد در حالیکه کسانی از مسلمانان مانند غربی ها به اسلام به عنوان یک دین صرفا اخلاقی یا لااقل فاقد داشتن جنبۀ حقوقی، می اندیشند درصدی را تشکیل نمی دهند و هیچ جاذبۀ فکری و اجتماعی میان مسلمانان برای خودشان بدست نیاورده اند بلکه صرفا به نشخوار دوبارۀ تعامل غرب با مسیحیت پرداخته اند و کدام روش شناسی جدیدی را پیش رو نگذاشته اند .

پنج: به هرصورت تجدید چاپ این موارد در مجله شارلی ابدو نوعی ریاکاری در برابر رعایت حقوق دیگران را در قالب استفادۀ سوء از آزادی بیان نشان می دهد که میتواند دهن کجی باشد به مسلمانانی که اظهار همبستگی کردند برای محکومیت خشونت و اندیشمندانی که روشنفکری را نوعی عقلانیت نگری میدانند نه نوعی تعصب کور و لجوجانۀ برخواسته از پافشاری برسلایق شخصی.
کمال الدین حامد- ارسالی به خبرگزاری جمهور