شرم‌آور چون بایدن، وقیح مثل ترامپ

روزنامه واشنگتن‌پست در مقاله‌ای با عنوان «سکوت شرم‌آور بایدن در قبال افغانستان» نوشته که جو بایدن در سخنرانی پنج هزار کلمه‌ای خود در همایش دموکرات‌ها در شیکاگو، به افغانستان اشاره‌ای نکرد.

 

در این مقاله، سکوت بایدن شرم‌آور توصیف شده و آمده است که سقوط سیاسی او از زمان خروج فاجعه‌بار نیروهای امریکایی از افغانستان آغاز شد.

 

چارلز لن؛ نویسنده مقاله، بیان کرده که اگر بایدن به خواسته‌ها و انتظارات خود وفادار می‌ماند، در کنوانسیون ملی دموکرات‌ها به‌عنوان نامزد این حزب برای رقابت مجدد با دونالد ترامپ سخنرانی می‌کرد و می‌توانست به خروج نیروهای امریکایی از افغانستان در سال ۲۰۲۰ افتخار کند.

 

او افزوده که اشاره نکردن بایدن به افغانستان نشان می‌دهد که این موضوع برای او و حزبش ناخوشایند است و هرچه کمتر درباره آن صحبت شود، بهتر است.

 

هم بر اساس آنچه در روزنامه واشنگتن پست منعکس شده و هم بر بنیاد ارزیابی‌های کارشناسان و آگاهان، میراث بایدن در افغانستان هرگز قابل دفاع نیست و همچنان یک نقطه تاریک و شرم آور در تاریخ اشغال‌های خارجی ایالات متحده باقی خواهد ماند.

 

این میراث به ویژه در فصل کارزارهای انتخاباتی یک نقطه منفی در کارنامه جو بایدن م حزب دموکرات محسوب ،می‌شود و بدون شک همانگونه که دونالد ترامپ؛ رقیب فرصت طلب و ریاکار این حزب با استفاده گسترده از این نقطه ضعف در تلاش برانگیختن حداکثر احساسات منفی امریکایی‌ها علیه بایدن و حزب دموکرات است، جامعه سیاسی، رسانه‌ای و نخبگانی امریکا نیز نگاهی مشابه به این میراث دارند. آنها هرگز نمی‌توانند بپذیرند که امریکا با ادعای مبارزه با تروریزم، اعطای آزادی، استقرار دموکراسی و دفاع از حقوق بشر به افغانستان لشکرکشی نظامی کرد؛ اما در نهایت ۲۰ سال پس از صرف صدها میلیارد دالر بار دیگر این کشور را به تروریست‌هایی که خودش سرنگون کرده بود واگذار و آنجا را ترک کرد.

 

اکنون که نیروهای امریکایی و متحدان آنها از افغانستان خارج شده اند این کشور بار دیگر به کام تروریزم سقوط کرده و تروریست‌های دست‌نشانده امریکا با استفاده از تسلیحات مدرن و پیشرفته ایالات متحده و ناتو در بزرگ‌ترین پایگاه هوایی امریکا در جهان، مانور نظامی برگزار می‌کنند و روز شکست امریکا را جشن می‌گیرند؛ چیزی که دونالد ترامپ از آن به عنوان یکی از دردناک‌ترین لحظات تاریخ امریکا یاد می‌کند؛ اما جو بایدن که تصمیم او منجر به شکل گیری این وضعیت شد به طور غیرمسئولانه‌ای درباره آن سکوت می‌کند.

 

در این میان همان گونه که در مقاله واشنگتن پست نیز بر آن تاکید شده، سکوت بایدن درباره میراث شرم آور خود در افغانستان هرگز نباید وقاحت مشمئزکننده دونالد ترامپ را توجیه کند و نقش مستقیم او در رقم زدن فجایع منجر به تسلط طالبان بر افغانستان را نادیده بگیرد؛ چه اینکه این دونالد ترامپ بود که مذاکرات مستقیم امریکا با طالبان را که در آن زمان از سوی امریکا و جامعه جهانی یک گروه تروریستی شناخته می‌شد آغاز کرد و پس از ۱۸ ماه گفتگوهای فشرده در پشت پرده، بدون اطلاع و اجازه دولت مشروع افغانستان، نمایندگان واقعی مردم این کشور و حتی مشارکت معنی‌دار شرکای راهبردی ایالات متحده در منطقه و جهان منجر به امضای پیمان استعماری دوحه شد؛ پیمانی که دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری پیشین امریکا پیش از امضای آن بارها اعلام کرده بود که حاضر است رهبران طالبان را در کمپ دیوید مهمان کند.

 

اکنون اما دونالد ترامپ به یکی از منتقدان آتشین خروج فاجعه بار نیروهای امریکایی از افغانستان و تسلط دوباره طالبان بر این کشور تبدیل شده است و تنها دلیل این رویکرد این است که خروج نیروهای امریکایی به دستور جو بایدن؛ رقیب دموکرات او انجام شد نه ترامپ جمهوری‌خواه.

 

 بنابراین همانگونه که در مقاله واشنگتن پست نیز تصریح شده علیرغم ریاکاری وقیحانه ترامپ، هیچ تضمینی وجود ندارد که در صورت پیروزی او در انتخابات ریاست جمهوری فاجعه‌ای که در دوران بایدن رقم خورد در دوره ترامپ ایجاد نمی‌شد.

 

به این ترتیب نه سکوت شرم آور جو بایدن درباره میراث غیرقابل دفاع او در افغانستان قابل توجیه است و نه غوغاسالاری و موج سواری فرصت طلبانه و پوپولیستی دونالد ترامپ و متحدان جمهوری‌خواه او علیه کاری که بایدن انجام داد.

 

بنابراین با توجه به فاجعه‌ای که در افغانستان رقم خورد و به دنبال آن سریالی از فجایع بزرگ انسانی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، امنیتی و حقوق بشری شکل گرفت به همان اندازه که میراث جو بایدن شرم آور است نقش ترامپ در آفرینش و رقم زدن این میراث نیز وقاحت بار و غیرقابل توجیه و دفاع است.

 

درست به همین دلیل است که بی‌تردید مردم افغانستان و امریکایی ها ترامپ و بایدن را به یک اندازه مسئول یکی از فاجعه بارترین، شرم‌آورترین و زیان‌آورترین تصمیمات تاریخ سیاسی افغانستان، ایالات متحده و جهان می‌دانند و بدون توجه به رقابت‌های موسمی سیاسی و انتخاباتی و یا منافع جناحی و حزبی آنها هر دو رئیس جمهور امریکا را مسئول آفرینش این بحران و بحران‌های ناشی از آن قلمداد خواهند کرد.

 

نرگس اعتماد - جمهور