هزار روز محرومیت؛ بزرگترین جنایت طالبان چگونه نادیده گرفته شد؟

صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) روز پنج‌شنبه، ۲۴ جوزا اعلام کرد که با گذشت ۱۰۰۰ روز از ممنوعیت دختران بالاتر از صنف ششم از آموزش در افغانستان زیر سلطه طالبان، آنان سه میلیارد ساعت درسی‌ را از دست داده‌اند.
 
کاترین راسل؛ مدیر اجرایی یونیسف این روز را یک نقطه عطف «غم‌انگیز» و نگران‌کننده خوانده است.
 
راسل محرومیت «سیستماتیک» ۱.۵ دختر از آموزش و تحصیل توسط طالبان را نه تنها نقض آشکار حق آموزش آنان عنوان کرده است، بلکه به گفته وی، منجر به کاهش فرصت‌ها و بدتر شدن وضعیت روحی دختران شده است.
 
او تاکید کرده است که حقوق کودکان، به‌ویژه دختران نمی‌تواند گروگان سیاست باشد.
 
به باور راسل، این ممنوعیت علاوه بر تاثیر منفی بر وضعیت روحی دختران، سبب تشدید بحران‌های بشری در افغانستان نیز خواهد شد.
 
در این بیانیه آمده: «آموزش و پرورش فقط فرصت‌ها را فراهم نمی‌کند. از دختران در برابر ازدواج زودهنگام، سوءتغذیه و سایر مشکلات صحی محافظت می‌کند.»
 
راسل همچنین خطاب به جامعه جهانی خاطرنشان کرده است که دختران افغان بیشتر از هر زمان دیگر به حمایت جهانیان نیاز دارند.
 
افغانستان تحت حاکمیت طالبان تنها رژیمی بود که دختران را از رفتن به مکتب و دانشگاه منع کرد؛ چیزی که امریکا به درستی می‌دانست؛ اما با نادیده گرفتن این واقعیت با طالبان وارد معامله شد؛ معامله ای ننگین، شرم‌آور و با عواقب فاجعه بار برای میلیون‌ها دختری که با هزاران رویا، آرزو و امید به مکتب و دانشگاه می‌رفتند تا در آینده کشورشان سهمی داشته باشند.
 
امریکا علیرغم ادعاهای بزرگی که در زمینه حقوق بشر دارد و کشورهای مختلف دنیا را به همین بهانه مورد تنبیه و تحریم قرار می‌دهد رژیم طالبان را به قدرت رساند تا بدترین نمایش نقض حقوق بشر را در تاریخ معاصر جهان به اجرا درآورد و در عین حال از کمک‌های مستقیم و غیرمستقیم ایالات متحده در تمامی حوزه‌های نظامی، سیاسی و اقتصادی بهره‌مند باشد.
 
بر این اساس، این تنها طالبان نیستند که در محرومیت عمدی میلیون‌ها دختر از درس خواندن، سهم و نقش دارند؛ بلکه کشورهای مدعی دفاع از حقوق بشر و در راس همه آنها ایالات متحده امریکا و و ده‌ها سازمان بین‌المللی که در زمینه حقوق بشر فعال هستند نیز در این جنایت بزرگ ضد انسانی سهیم هستند.
 
هزار روز محرومیت از تحصیل و از دست دادن ۳ میلیارد ساعت درسی تنها یک رکورد یا یک آمار نیست؛ بلکه یک جنایت بزرگ و هولناک است که تاریخ معاصر بشر و حافظه فرهنگی انسان هرگز آن را از یاد نخواهد برد.
 
این جنایت عظیم در شرایطی صورت می‌گیرد که همه کشورهای جهان به ویژه ایالات متحده امریکا در حال لابی‌گری برای مشروعیت دادن به رژیم بدنام و منفوری هستند که میلیون‌ها زن و دختر را از رفتن به مکتب و دانشگاه و کار منع کرده و بدیهی‌ترین حقوق انسانی و اسلامی آنان را زیر پا گذاشته است.
 
غم‌انگیزتر اینکه در روزهای اخیر که رهبران جنایتکار طالبان علیرغم وجود نام شان در لیست‌های سیاه بین‌المللی سرگرم تورهای سیاسی و استخباراتی در کشورهای مختلف منطقه هستند هیچکس حتی به یاد نمی‌آورد که همین رژیم بود که رویاهای دختران افغان را نابود کرد و دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها را به روی آنان بست. همین رژیم بود که هزار روز محرومیت را بر دختران افغانستان تحمیل کرد و ۳ میلیارد ساعت درسی را از آنان باز گرفت. همین رژیم بود که زنان و دختران افغان را از کار کردن و درس خواندن بازداشت و آنان را در حصار خانه‌ها زندانی کرد. همین رژیم بود که در برابر مطالبات مشروع مردم افغانستان و اعتراضات مسالمت آمیز دختران شجاع افغان با نهایت سبعیت و بی‌رحمی ایستاد و آنان را با سرکوب، شکنجه و بازداشت از هرگونه اعتراض در برابر نقض فاحش حقوق انسانی و اسلامی‌شان محروم کرد.
 
اکنون افغانستان برای یک فصل تیره و تاریک دیگر که در آن یک رژیم منفور و بدنام و سرکوبگر میلیون‌ها دختر را از رفتن به مکتب و دانشگاه محروم کرده برای مشروعیت بخشیدن به این رژیم آماده می‌شود تا شاهد بازگشت به روزهای تلخ و سرد دهه ۹۰ میلادی باشد.
 
این جنایت بزرگ به کمک و هدایت امریکا و همراهی رژیم‌های سرسپرده امریکا و حامی تروریزم در همسایگی افغانستان صورت می‌گیرد.
 
چیزی که مردم افغانستان و افکار عمومی منطقه و جهان هرگز نباید آن را نادیده بگیرند و فراموش کنند این است که چگونه حقوق مسلم میلیون‌ها زن و دختر قربانی مطامع و منافع نامشروع قدرت‌های بزرگ جهانی و گروه‌های بدنام تروریستی شد و به این ترتیب کشوری که ۲۰ سال برای عبور از استبداد و خودکامگی و سرکوب و نقض سیستماتیک حقوق زنان و دختران مبارزه کرده و قربانی‌های بزرگی داده بود بار دیگر به گذشته تاریک خویش رانده می شود.
 
نرگس اعتماد - جمهور