اکنون شعار «مرگ بر امارت» بلندتر از همیشه شنیده می شود و این احتمال قوی وجود دارد که این اعتراضات به سرعت فراگیر شود و ولایت دیگر را نیز فرابگیرد و به یک قیام سراسری تبدیل گردد.

ساکنان ولسوالی درایم بدخشان یک تجمع اعتراضی کم سابقه‌ را علیه طالبان برگزار کردند و علیه آن‌ها شعار دادند. معترضان با حمل یک تابوت شعار «مرگ بر امارت» سر دادند.
 
شماری از باشندگان این ولسوالی به دلیل کشته شدن یک غیرنظامی توسط طالبان دست به این تجمع اعتراضی زدند.
 
منابع محلی گفته‌اند که این حادثه زمانی اتفاق افتاده که افراد طالبان برای تخریب کشت خشخاش به این ولسوالی رفته بودند؛ ولی با باشندگان محل درگیر و یک فرد کشته شد.
 
معترضان در این ویدیو می‌گویند که افراد طالبان وارد خانه‌های آن‌ها شده و به زنان دست درازی کرده اند.
 
سخنگوی فرماندهی امنیه طالبان در بدخشان مدعی شده که «تحرک و استفاده سوء تعدادی از افراد از چند دهقان و زارعین کشت خشخاش باعث بروز درگیری بین نیروهایی که موظف به تخریب بودند با زارعین شده است.»
 
با این حال، روایت مردم به طور کلی متفاوت است. آنها می گویند که طالبان پشتون، زبان مردم را نمی فهمند و باید این ولایت را ترک کنند. مردم همچنین از ظلم و ستم طالبان بیگانه – عمدتا شرقی و جنوبی – ابراز بیزاری و انزجار می کنند و آنان را متهم به «بی ناموسی» و آزار و اذیت مستمر و بی سبب اهالی و ساکنان محلی می کنند.
 
افزون بر این، در شعارهای معترضان، آنها به وضوح خشم و نفرت خود را از رژيم طالبان نشان می دهند و شعار «مرگ بر امارت» سر می دهند؛ رویدادی که نشان می دهد این اعتراضات، ریشه های بسیار نیرومندی در نحوه حکومت داری رژيم دارد و مبارزه با کشت تریاک یا تعدی به حریم خصوصی مردم از سوی جنگجویان طالبان و حتی کشته شدن برخی از معترضان، بهانه و زمینه لازم برای شعله ور شدن یک آتش پنهان زیر خاکستر را فراهم کرده است.
 
اکنون شعار «مرگ بر امارت» بلندتر از همیشه شنیده می شود و این احتمال قوی وجود دارد که این اعتراضات به سرعت فراگیر شود و ولایت دیگر را نیز فرابگیرد و به یک قیام سراسری تبدیل گردد.
 
بسیاری از مراجع سیاسی، احزاب و سازمان های ضد طالبان نیز به زمینه های سیاسی، امنیتی، اجتماعی  فرهنگی این اعتراضات، اشاره و تاکید کرده اند که این یک قیام تمام عیار است و به زودی فراگیر خواهد شد.
 
با این وجود، رژيم طالبان در همین ابتدا به طور مذبوحانه تلاش می کند تا اعتراضات را سرکوب کند و اجازه ندهد که این موج اعتراضات به دیگر ولسوالی های بدخشان کشیده شده و حتی مرزهای این ولایت را درنوردد و به یک خیزش ملی علیه رژيم طالبان تبدیل شود.
 
برای این منظور، بار دیگر فصیح فطرت که از طالبان تاجیک تبار بدخشانی است مأمور سرکوب اعتراضات مردم خودش شده است. مأموریت او سازش با معترضان نیست، سرکوب با استفاده از زور است؛ زیرا او خود در یک نوار صوتی، برخی علمای دینی را متهم به تحریک مردم به «بغاوت» کرده و اعتراف کرده است که اگر به تظاهرات اجازه داده شود، مردم در موارد دیگر نیز تظاهرات می کنند؛ چیزی که برای طالبان یک کابوس وحشتناک است و مواجهه آنها با مردم افغانستان را از زیر به سطح می آورد و در نهایت، جرقه قیام های ملی علیه این رژيم قومی را خواهد زد.
 
با این وجود و بی توجه به اینکه اعتراضات جاری در بدخشان تا کی و کجا ادامه پیدا می کند و طالبان چگونه آن را سرکوب می کنند، چیزی که رهبران طالبان از جمله فصیح الدین فطرت که مأمور برچیدن دایمی بساط اعتراضات بدخشان شده، باید بدانند این است که طالبان هرگز نمی توانند مانع فراگیر شدن این گونه تظاهرات و بروز آن در شرایط مشابه در آینده شوند و از تبدیل شدن آن به قیام های ملی، جلوگیری کنند؛ زیرا آنها هنوزهم تصور می کنند که سرنیزه، کارآمد است و قدرت نظامی برای حکومت کردن کافی است. آنها هیچگاه به زمینه های بروز قیام ملی، اهمیت نمی دهند و برای برچیدن آن تلاش نمی کنند.
 
طالبان حتی به این امر مهم توجه ندارند که بدخشان، در سنت سیاسی افغانستان، یک قطب قدرت در برابر اقتدارگریی هژمونیک جنوب بوده است و رهبران و احزابی که از این مرز و بوم برخاسته اند، همگی داعیه پایان دادن به هژمونی جنوب را در سر می پرورانده اند؛ بنابراین، حضور طالبان پشتوزبان شرقی و جنوبی در سرزمین زیبای بدخشان، نه تنها این داعیه را تضعیف یا نابود نمی کند؛ بلکه آتش کینه و نفرت و خشم مردم از آنان را شعله ورتر می سازد؛ چیزی که در نهایت فوران خواهد کرد و سرنوشت پایانی رژیم طالبان را رقم خواهد زد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور