حتی اگر حضور سنگین نیروهای سرکوب که گفته می شود دو هفته دیگر همچنان در دانشگاه کلمبیا به عنوان قلب تپنده جنبش دانشجویی، برقرار خواهد بود، موجب سرکوب این جنبش شود، چهره دیگر دموکراسی امریکایی را چگونه می توانند ترمیم کنند؟ تندیس شکسته «آزادی» را چگونه می توانند سر پا نگه دارند؟

در پی صحنه‌های شرم آور سرکوب گسترده دانشجویان معترض به نسل کشی در غزه و مشارکت امریکا در آن، دانشگاه کلمبیا می‌گوید که دسترسی رسانه‌ها به محوطه دانشگاه را «به دلایل امنیتی» به حالت تعلیق درآورده است.
 
در بیانیه دانشگاه آمده: «تالار همیلتون» که سه شنبه شب به اشغال دانشجویان معترض درآمده بود، «صحنه جرم» محسوب می‌شود و در حال حاضر تنها کسانی که کارت شناسایی دانشگاه را داشته باشند یا جزو کارکنان ضروری آن محسوب شودند امکان ورود به محوطه دانشگاه را خواهند داشت.
 
مینوش شفیق؛ رئیس مصری‌تبار این دانشگاه هم گفت: «وقایع چند روز گذشته مرا سرشار از اندوه کرده و متاسفم که به اینجا رسیدیم.»
 
این در حالی است که دانشکده روزنامه‌نگاری دانشگاه کلمبیا که اخبار سرکوب اعتراضات دانشجویی آن از حدود دو هفته پیش - ۱۷ اپریل - در صدر اخبار جهان بوده، خاستگاه و مجری جایزه معتبر «یولیتزر» است که از آن به عنوان «اسکار روزنامه‌نگاری» یاد می‌شود.
 
سرکوب جنبش دانشجویی امریکا که در اعتراض به بیش از شش ماه نسل کشی آشکار و مستقیم مردم بی دفاع غزه با حمایت های همه جانبه و گسترده امریکا از رژيم خون آشام تل آویو شکل گرفته، اکنون عملا آتش تنش ها را در جامعه به شدت ملتهب و چندقطبی امریکا شعله ور کرده است.
 
ناظران می گویند که توسل دانشگاه های نامداری مانند کالیفرنیا به سرکوب شدید و مستقیم معترضان و بازداشت بیش از ۳۰۰ نفر در یک شب نشان می دهد که رهبران امریکایی خطر را احساس کرده اند. آنها نگران تبدیل شدن این جنبش به یک انقلاب بزرگ سیاسی هستند؛ جنبشی که همین حالا هم به ییش از ۶۰ دانشگاه امریکا سرایت کرده و قطب اصلی آن همچنان دانشگاه بسیار معتبر کالیفرنیا است که با فراخواندن نیروهای سرکوب علیه دانشجویان معترض، تمام اعتبارات خود را در معرض نابودی قرار داده است.
 
همان گونه که رییس مصری تبار دانشگاه کالیفرنیا که چهره اصلی سرکوب های جاری محسوب می شود نیز گفته، مدت ها طول خواهد کشید تا این زخم ها التیام یابد. نگرانی اصلی اما برای رهبران امریکا این است که این اتفاق هرگز رخ ندهد؛ زیرا یورش شب گذشته نیروهای سرکوب به دانشگاه کالیفرنیا همه چیز را تغییر داد و اکنون جنبش دانشجویی امریکا از یک اعتراض صلح آمیز خیابانی یا دانشگاهی به یک نیروی مبارز علیه رژيم سرکوب تبدیل شده؛ رژیمی که در غزه نسل کشی می کند و در امریکا دانشجویان معترض را با استفاده از خشونت عریان، هدف قرار می دهد و صدای دانشجویان معترض را با باتوم های کوبنده و بازداشت های گسترده در گلو خفه می کند.
 
کار به جایی رسیده است که دانشگاه کالیفرنیا که دانشکده روزنامه نگاری آن مبتکر و اهداکننده جایزه معتبر پولیتزر به عنوان «اسکار روزنامه نگاری» است، حالا درهای خود را به روی خبرنگاران و رسانه ها می بندد و اجازه نمی دهد که تصاویر تکان دهنده سرکوب دانشجویان معترض در درون این دانشگاه به جهان، منعکس شود.
 
این شرم آور است؛ درست همان گونه که در شعار یکصدای «خجالت خجالت» دانشجویان معترضان به جوخه های سرکوب شاهد بودیم.
 
جالب است که کار زمانی بالا گرفت که دانشجویان معترض، «تالار همیلتون» را اشغال کردند و با نصب بک پارچه نوشته، نام آن را به «هند رجب» دختر خردسال فلسطینی تغییر دادند که به سلاح های امریکایی در غزه به شهادت رسید.
 
پیام این اقدام به اندازه ای قدرتمند بود که دولت بایدن نتوانست آن را تحمل کند و با اعزام نیروی سرکوب فورا به مصاف آن رفت؛ همان کاری که اسراییل با استفاده از پول و سلاح امریکا در غزه انجام می دهد.
 
از سوی دیگر، دولت امریکا با حمایت از یهودیان داخل و خارج از دانشگاه، آنان را به حمله بر دانشجویان معترض طرفدار فلسطین برانگیخت و پس از آن نیروهای سرکوب را به کمک آنان اعزام کرد.
 
نکته قابل تامل دیگر این است که یک مصری تبار در محور سرکوب های شرم آور طرفداران غزه در دانشگاه کالیفرنیا قرار دارد؛ درست همان نقشی که رژيم کودتای عبدالفتاح سیسی در همدستی با اسراییل بازی می کند و با بستن مرزهای خود به روی مردم بی دفاع غزه، آنان را در معرض نسل کشی رژیم تل آویو در همدستی و حمایت امریکا قرار داده است.
 
اگرچه در حال حاضر، هیچ نشانه ای از فروکش کردن تنش در دانشگاه های امریکا به چشم نمی خورد و پیش بینی می شود که این جنبش دانشجویی در پی سرکوب های خشونت بار و شرم آور شب گذشته بیش از پیش فراگیر و به یک انقلاب تمام عیار تبدیل شود؛ اما حتی اگر حضور سنگین نیروهای سرکوب که گفته می شود دو هفته دیگر همچنان در دانشگاه کلمبیا به عنوان قلب تپنده جنبش دانشجویی، برقرار خواهد بود، موجب سرکوب این جنبش شود، چهره دیگر دموکراسی امریکایی را چگونه می توانند ترمیم کنند؟ تندیس شکسته «آزادی» را چگونه می توانند سر پا نگه دارند؟ اعتبار آکادمیک دانشگاه های امریکایی و جایزه پولیتزر و اسکار روزنامه نگاری را چطور احیا می کنند، دو قطبی شکل گرفته در جامعه بحران زده امریکا را چند سال دیگر می توانند از تبدیل شدن به یک جنگ داخلی تمام عیار بازدارند؟ آیا هنوز هم معتقد اند که خون کودکان و زنان و مردان بی گناه غزه، بهایی ندارد؟
 
محمدرضا امینی - جمهور