طالبان در هفته های اخیر به طور مرتب از افزایش سفر و بازدید گردشگران خارجی به شهرهای مختلف افغانستان ستایش و تبلیغ می کنند. ادارات مرکزی و ولایتی وابسته به وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان، برنامه های ویژه ای را برای پذیرایی از گردشگران خارجی، راه اندازی می کنند و رسانه های طالبان نیز با انتشار آمارهای قابل توجه و غیرقابل تایید از شمار توریست هایی که پس از تسلط این گروه از افغانستان بازدید کرده اند و انتشار عکس های بسته از تعدادی انگشت شمار از گردشگران، سعی در بزرگنمایی این رویداد فرهنگی دارند.
برخی مقام های محلی طالبان حتی در اقدامی غیرمعمول با گردشگران خارجی دیدار و گفتگو می کنند و از انان همانند مقام های رسمی و فرستاده های دیپلماتیک کشورهای خارجی، استقبال به عمل می آورند و در ملاقات های خود از آنان می خواهند تا «تصویر واقعی» افغانستان را به جهان منعکس کنند و مزایای حکومت داری طالبان از جمله «امنیت و ثبات» را به گوش افکار عمومی جهان برسانند.
در موارد بسیار اندک، برخی گردشگران اروپایی هم بدون اشاره به حکومت داری وحشتناک طالبان، نقض فاحش، آشکار و سیستماتیک حقوق بشر و محدودیت های ضد انسانی علیه زنان و دختران، از زیبایی های طبیعی و امنیت در افغانستان، ستایش می کنند و دیگران را به سفر به افغانستان برمی انگیزند.
این رویکرد نشان می دهد که یک برنامه سازمان یافته و هدفمند، حداقل از سوی طالبان در جریان است تا بر بازخوردهای رسانه ای و گزارش های حقوق بشری از وضعیت اسفبار حاکم بر کشور، غلبه کنند و اجازه ندهند که این بازخوردها و گزارش ها، تصویری تاریک، وحشتناک و ناامیدکننده از افغانستان زیر سلطه این رژيم به جهان منعکس کند.
به این ترتیب، پیوند توریست ها و تروریست ها علیرغم تصویری ناهمگن و ترکیب نامتجانسی که ایجاد کرده، دست کم به طالبان کمک کرده تا تبلیغات گمراه کننده خود از وضعیت امنیتی و سیاسی حاکم بر افغانستان را گسترش دهند و با استفاده از ابزار رسانه و شبکه های لجام گسیخته اجتماعی، به طور سازمان یافته و سیستماتیک دست به اغوای افکار عمومی و اغفال خرد جمعی بزنند.
این در حالی است که توریست ها در زمان جنگ طالبان علیه دولت پیشین افغانستان، همواره هدفی آسان برای تروریست ها بودند. ربوده و گروگان گرفته می شدند، کشته می شدند یا در قبال آزادی تروریست های بدنام و لیدرهای مخوف طالبان و القاعده و شبکه حقانی و یا دریافت پول و سلاح آزاد می شدند. همین اکنون هم شماری از گردشگران خارجی در زندان های طالبان به سر می برند تا در قبال دریافت پول یا آزادی مهره های طالبان و هم پیمانان تروریست آنها معامله و آزاد شوند. برخی از گردشگران خارجی هم به طور فجیعی کشته شده و یا به گونه ای سر به نیست شده اند که هیچکس نمی داند زنده اند یا مرده.
هم به دلیل همین سابقه سیاه و هم با توجه به شرایط ناپایدار سیاسی و امنیتی در افغانستان است که بسیاری از کشورهای بزرگ غربی همواره به اتباع خود هشدار می دهند و آنان را از سفر به افغانستان برحذر می دارند.
این کشورها همچنین به دلیل نداشتن نمایندگی های فعال سیاسی و دیپلماتیک و فقدان توانایی ارائه خدمات کنسولی در افغانستان به شهروندان خود توصیه می کنند که از سفر به سرزمین پرخطر افغانستان زیر سلطه طالبان، پرهیز کنند.
از جانب دیگر، افزایش چشمگیر سفر توریست های خارجی به افغانستان، صرفا انگیزه های فرهنگی ندارد. بسیاری از این افراد، عوامل جاسوسی کشورهای دیگر هستند که از طریق سازمان های متبوع خود برای انجام مأموریت های استخباراتی و کسب اطلاعات حساس درباره سیاست، امنیت، اقتصاد، حقوق بشر، فرهنگ، جغرافیا و سایر زمینه ها به افغانستان اعزام می شوند.
استفاده استخباراتی از صنعت توریسم در جهان، سابقه ای طولانی دارد و این امر در کشورهای دیگر نیز معمول است. در این میان، افغانستان با توجه به شرایط حساس و ویژه ای که دارد و سال ها به عنوان میدان تقابل مستقیم یا غیرمستقیم قدرت های متخاصم، سازمان های اطلاعاتی و جاسوسی، باندهای مافیایی و نیروهای نیابتی آنها عمل کرده، به شدت مستعد استفاده از توریسم برای خدمت به تروریسم یا مقابله با آن می باشد.
با اینهمه، طالبان بی توجه به این حساسیت ها و ظرافت ها به طور افراطی و برخلاف عرف دیپلماتیک و رویه رایج کشورها در قبال توریست های عادی خارجی، در حال استقبال غیرمعمول از این افراد هستند و به منظور سفیدنمایی حکومت داری فاجعه خود به صورت گسترده به تبلیغ و بزرگنمایی آن در رسانه های گروهی و شبکه های اجتماعی اقدام می کنند.
نرگس اعتماد - جمهور
