چرا با آمدن طالبان، افغانستان امن شد؟

طالبان و تطهیرگران شان در دفاع از حاکمیت گروه طالبان می گویند که آنها امنیت را بر افغانستان حاکم کرده اند؛ پس باید از حاکمیت طالبان حمایت شود.
 
پیشاپیش باید گفت افغانستان برای طالبان امن؛ اما برای غیرطالبان یک کشور ناامن است.

فعالین مدنی، فعالان رسانه، فعالان حقوق بشر، احزاب و تشکل های سیاسی-اجتماعی و نهادهای مدافع حقوق زنان و حتی بسیاری از علمای دین، حقی در جامعه ندارند و فشارهای زیادی روی شان است. آنها حق اعتراض و حق فعالیت ندارند، حق مطالبه گری ندارند و فعلا تمام سطح شهر، زیر کنترل شدید امنیتی طالبان قرار دارد.

همچنین باید گفت که طالبان مخالفان خود شامل نیروهای امنیتی سابق، اعضای دستگاه قضایی پیشین، روزنامه نگاران منتقد، زنان و مردان معترض و... را دستگیر و شکنجه و بعضا به قتل می رسانند. جدا از امنیت فیزیکی، امنیت روانی در میان مردم مطلقا وجود ندارد.
 
چرا افغانستان امن شد؟
از دید نگارنده دو عامل مهم برای امنیت کاذب فعلی وجود دارد:
عامل اول: طالبان هستند. طالبان قبلاً خودشان مهمترین عامل ناامنی افغانستان بودند. آنها بودند که می جنگیدند، انتحار می کردند، ماین های چسپکی به بدنه موترها می گذاشتند، راهها را می بستند و مسافران را می کشتند. موادمخدر می فروختند و سلاح می خریدند. این اعضای طالبان بودند که بمبگذاری می کردند، بشکه های زرد داشتند و در شهر و بازار و بیابان انفجار می دادند و ترور می کردند. با تسلط بر افغانستان دلیلی برای انتحار و بمبگذاری نمی بینند؛ غیر از مکانهای خاصی مانند مساجد و مراکز شیعیان که تاهنوز هم آنها را تکفیر و کشتن شان را جایز می دانند.
 
عامل دوم و مهمترین عامل امنیت فعلی، مخالفان طالبان هستند. مخالفان طالبان یعنی زنان افغانستان، فعالین مدنی، رهبران جهادی-سیاسی، دانشجویان، خبرنگاران، نویسندگان، کارمندان، کادرهای علمی و اداری، کسبه کاران و عام مردم افغانستان.

حالا که جای طالبان و جامعه سیاسی ضد طالبان عوض شده؛  این جامعه سیاسی ضدطالبان دست به انتحار نمیزنند، زنانِ مبارز بمب چسپکی بر موترها نمی چسپانند. دکانداران و تحصیلکردگان و کارمندان، بشکه زرد در زیر آسفالت پنهان نمی کنند. خبرنگاران و نویسندگان، بشکه زرد در مسیر موترهای طالب نمی گذارند. رهبران جهادی-سیاسی راه مسافران را نمی بندند و گردن مسافران را نمی برند.

امنیت فعلی، کار طالبان نیست؛ کار طالبان هنوز هم ایجاد وحشت و دهشت است. امنیت فعلی، ثمره نوع مبارزه ی فعالین مدنی و زنان و تحصیلکردگان است که اعتقادی به بمبگذاری و بشکه زرد ندارند.

آنها خانه و اداره و سرمایه خود را از دست داده اند اما تاحال حاضر نشده اند به بشکه زرد، رو بیاورند و بمب را در داخل بس ها و زیر تکسی ها و در کنار مکتب ها و در مسیر تردد مردم و حتی در مسیر گشت و گذار طالبان بگذارند.

آنها برخلاف طالبان، مردم را از خود می دانند و شهر را از خود می دانند و مزدور استخبارات و نیروی نیابتی کسی نمی شوند و دست به حملات و انفجارهای کور نمی زنند.
 
پس طالبان و تطهیرگران طالبان هرگز امنیت شهر و بازار و دهات و قصبات را به خودشان ربط ندهند. آنها باید متوجه باشند که اکنون به جای بمبگذاری و انتحارگری که دیروز می کردند، امروز از مردم افغانستان باجگیری و زورگیری می کنند و دست به شکنجه گری مخالفان و وحشت افکنی بین مردم افغانستان می کنند.

اکت های امروز طالبان در تأمین کذایی امنیت و چهره های نرم و حق بجانب شان هرگز جنایات دیروزشان را پاک نمی کند. آنها آنقدر خرابکاری و ترور و کشتار کرده اند، آنقدر راهزنی و بمبگذاری و انتحاری کرده اند که اگر سالهای سال تن و جان شان را با آب زمزم هم بشویند؛ ذات کریه شان هرگز پاکیزه نمی شود و خاطرات سیاه آنان ابداً از ذهن مردم افغانستان پاک نخواهد شد.    

سیدجواد حجت- خبرگزاری جمهور