تبدیل ورزشگاه به قربانگاه، نتیجه نشست دوحه

دادگاه عالی طالبان اعلام کرد که حکم «قصاص» فردی متهم به قتل را در ولایت جوزجان اجرا کرده است. این سومین فردی است که دادگاه طالبان ظرف یک هفته گذشته حکم اعدام‌شان را به اجرا گذاشته است.

 

در بیانیه دادگاه طالبان آمده که فرد اعدام‌شده در جوزجان نظرمحمد و ساکن شهر شبرغان بوده که به قتل فردی به نام خال محمد با «چاقو» متهم بوده است.

 

بیانیه افزوده که این حکم در استدیوم ورزشی شهر شبرغان با حضور مردم اجرا شده است.

 

در بیانیه دادگاه طالبان تاکید شده که حکم اعدام پس از بررسی و تایید در دادگاه سه‌گانه طالبان (ابتدائیه، مرافعه و تمیز) و بعد از تایید نهایی هبت‌الله آخوندزاده؛ رهبر طالبان، اجرا شده است.

 

در جریان تطبیق این حکم اعدام، شماری از مقام‌های طالبان هم حضور داشته‌اند.

 

رهبر طالبان، سال گذشته به قضات دستور داد تا احکام سنگین «حد و قصاص» برای جرایم خاص صادر کنند که ممکن است شامل قطع عضو، اعدام و سنگسار در ملأ عام هم شود.

 

این چهره واقعی طالبان است: خشن، بی رحم، غیرقابل سازش بر سر اصول ایدئولوژیک خود و به شدت مشتاق نمایش عریان خشونت و بی رحمی و بی عدالتی.

 

رهبران طالبان با اشتیاق فراوان از کابل برای تماشای اعدام به فراه و غزنی و جوزجان رفتند تا به زعم خود در ثواب اجرای بی هراس «حدود شرعی» شریک باشند؛ اما در عمل، این نمایش خشونت برهنه است که هر بار خشونت های تازه می طلبد و به مجریان آن، لذتی بی کران می بخشد و آنان را به اعمال بی رحمانه خشونت های بیشتر، ترغیب می کند.

 

پرسش قابل تامل این است که چه چیزی در این مقطع، رهبران طالبان را به اجرای عریان و علنی کیفرهای اعدام، تشویق کرده است؟ آنها چرا تاکنون دست نگه داشته بودند و با احتیاط و دست به عصا حرکت می کردند؟

 

واقعیت این است که رهبران طالبان در پی نشست اخیر سازمان ملل در دوحه و نیز رایزنی ها و مذاکرات و چانه زنی هایی که قبل از آن صورت گرفت و همچنین به لطف تقویت زد و بندهای خود با کشورهای همسایه و منطقه، به این نتیجه رسیده اند که از لاک انزوا خارج شده اند، دیگر در عمل، هیچ مانعی در برابر اعمال سلطه و قدرت شان وجود ندارد و جهان برای پذیرش این رژيم بدون توجه به گذشته تاریک و نفرت انگیز آن و نیز رویکردها و باورها و ایدئولوژی خطرناک رهبرانش در زمینه حکومت داری و به زعم خودشان اعمال «شریعت» آماده تعامل گسترده تر می باشد.

 

واکنش ها، ابراز نظرها و موضع گیری های رهبران طالبان و نیز فعالان هوادار آنها در شبکه های اجتماعی، قبل و بعد از نشست دوحه هم نشان می داد که آنها به طور مستمر، قدرت غیرقابل انکار خود را به رخ جهانیان می کشند و با اطمینان تاکید می کنند که هیچ قدرتی قادر به نادیده گرفتن طالبان نیست و این رژيم «تنها نماینده مشروع و رسمی مردم افغانستان» است.

 

به این ترتیب، طالبان با اطمینان از اینکه دیگر از خطر انزوا رها شده و هیچ مانعی در برابر تعامل رو به گسترش آنها با کشورهای همسایه و منطقه و قدرت ها و سازمان های بین المللی وجود ندارد، در حال نشان دادن چهره واقعی خود در داخل کشور هستند؛ چهره ای خشن، خون آلود، بی رحم و به شدت سازش ناپذیر.

 

این همان چیزی است که در اعدام های متوالی اخیر در غزنی و جوزجان و نیز اجرای «حد» بر متهمان دیگر در قندهار و بلخ، کاملا مشهود بود. رهبران طالبان و در رأس همه آنها هبت الله آخوندزاده که در قندهار، پنهان شده، با این اقدامات، از یکسو می خواهند نشان دهند که در اجرای حدود «شرعی» جدی هستند و در این مسیر، تسلیم هیچ فشار خارجی نمی شوند، و از جانب دیگر، این پیام را نیز به مردم افغانستان منتقل می کنند که طالبان کنونی هیچ تفاوتی با نسخه قبلی خود نکرده اند، آنها همچنان بی رحم اند و در صورت لزوم، این بی رحمی را به برهنه ترین شکل ممکن به نمایش می گذارند تا هیچکس، جرأت ایجاد چالش در برابر این رژيم را پیدا نکند.

 

در این میان البته پیام های کلیشه ای و فاقد پیامد عملی محکومیت که از سوی سازمان ملل، شورای حقوق بشر، عفو بین الملل و... منتشر می شود، مواردی نیست که طالبان را نگران یا آشفته سازد؛ زیرا حتی طالبان هم دریافته اند که این سازمان ها فلسفه و کارکردی جز صدور بیانیه محکومیت ندارند و جز این، کاری از دست شان برنمی آید.

 

عبدالمتین فرهمند- جمهور