پاکستان و پروژه دستبرد به فرهنگ پشتون‌ها

نصیراحمد فایق؛ سرپرست نمایندگی دایمی افغانستان در سازمان ملل متحد در واکنش به اظهارات منیر اکرم؛ نماینده پاکستان در این سازمان مبنی بر اینکه منع آموزش فرهنگ پشتون‌ها است گفت: منع آموزش فرهنگ طالبان است، نه پشتون‌ها.
 
منیر اکرم گفته بود: به نظر من، محدودیت‌هایی که از سوی حکومت موقت افغانستان (طالبان) بر زنان وضع شده بیش‌تر برخاسته از دید دینی نبوده؛ بلکه از فرهنگ عجیب و غریب پشتون‌ها است.
 
او ادعا کرده که فرهنگ پشتون‌ها ایجاب می‌کند که زنان در خانه نگه‌داشته شوند و این روند ۱۰۰ سال است ادامه دارد.
 
آقای فایق این اظهارات نماینده پاکستان را رد کرده و گفته که «طالبان افغان نیز موضوع فرهنگ را بهانه می‌آورند تا از آموزش دختران و کار زنان جلوگیری کنند؛ اما این فرهنگ مردم افغانستان نیست.»
 
او افزود: «اعمال طالبان ریشه اسلامی ندارد و برخلاف اسلام است؛ اما ربطی به فرهنگ افغانستان نیز ندارد... این هیچ زمانی فرهنگ مردم افغانستان، حتی از قوم پشتون نبوده است.»
 
افزون بر پاسخ صریح نماینده افغانستان در سازمان ملل به ادعای مضحک نماینده پاکستان در این سازمان درباره اینکه ممنوعیت آموزش دختران، بخشی از فرهنگ شگفت انگیز پشتون ها است، واقعیت های دیگری هم وجود دارد که نشان می دهد این ادعای مقام های پاکستانی، یک دروغ وقیح و آشکار است.
 
در افغانستان، پشتون های زیادی هستند که مایل اند دختران شان درس بخوانند، باسواد شوند و در سیاست و جامعه، سهم بگیرند. صدها هزار دختر پشتون تبار، پیش از تسلط دوباره طالبان در مکاتب و دانشگاه های کشور، درس می خواندند و هیچکس ادعا نکرد که این اقدام آنان، مخالف شریعت است و باید متوقف شود و یا  اینکه این برخلاف سنت قومی پشتون هاست و مشروعیت ندارد.
 
حتی اغلب ملاهای پشتون تبار نیز که عمدتا از طالبان حمایت می کنند، درباره منع دختران از آموزش با آنها همسو نیستند.
 
در میان رهبران طالبان نیز افرادی هستند که این فتوای شا‌‌ذ، زن ستیزانه و افراطی را قبول ندارند و آن را مخالف شریعت و مصداق افراطیت می دانند. در تازه ترین مورد، یک مقام ارشد طالبان در وزارت اطلاعات و فرهنگ آنها با این تصمیم مخالفت کرده و آن را مصداق افراط دانسته است. پیشتر افرادی مانند عباس استانکزی، جنرال مبین و دیگران هم این فتوا را به چالش کشیده بودند.
 
بنابراین، آنچه طالبان مرتکب می شوند خوانش منحصر به فرد خود و گروه های همفکرشان است که عمدتا تحت تاثیر القائات انحرافی و برداشت های غیر اصولی ملاهای منحط و تندرو مدارس دیوبندی صورت می گیرد و نه در دین و نه در سنت های اجتماعی پشتون ها جایگاهی دارد.
 
این یک بدعت قبیح است که توسط ملاهای مزدور پاکستان و محصولات مدرسه حقانیه بر مردم افغانستان به نام اسلام و شریعت، تحمیل شده است که البته به نظر می رسد از حمایت دولت پاکستان در عالی ترین سطح نیز برخوردار می باشد؛ زیرا پاکستان هر رویدادی که موجب شکوفایی، توسعه، ترقی، استقلال و خودکفایی افغانستان شود را به ضرر خود می داند و برای توقف کامل آن تلاش خواهد کرد و آموزش دختران نیز یکی از همین موارد است.
 
از جانب دیگر، اظهارات و ادعاهای مکرر مقام های پیشین و کنونی پاکستان درباره اینکه ممنوعیت آموزش دختران، سنت پشتون ها است، به این برداشت دامن می زند و آن را تقویت می کند که پاکستان عمدا در صدد ایجاد یک فرهنگ زشت، زن ستیزانه و ضد تمدن و ترقی در میان پشتون ها است و در نظر دارد تا ازعقب ماندگی فرهنگی قبایل پشتون برای به کرسی نشاندن این هدف شوم خود، بهره برداری کند.
 
این در حالی است که حتی در مناطق قبایلی پاکستان هم که جمعیت ساکن آن عمدتا پشتون تبار هستند، منعی برای تحصیل دختران وجود ندارد. بنابراین، مشخص است که اسلام آباد می خواهد با ایجاد یک فرهنگ خطرناک، به سنت فرهنگی پشتون های افغانستان، دستبرد بزند و در آینده آن را به کمک طالبان به سراسر افغانستان، تعمیم دهد تا منابع رشد و توسعه انسانی و فرهنگی در کشور ما شود.
 
از این منظر، این بدعت گذاری خطرناک و نسبت دادن آن به پشتون ها تازه ترین پروژه استعماری پاکستان علیه ملت و کشور ما است و سران اسلام آباد انتظار دارند که به کمک افراطیون مسلط بر حلقه رهبری طالبان که مستقیما از ملاهای مدارس دیوبندی و به طور خاص، مدرسه حقانیه دستور می گیرند، این هدف را محقق کنند.
 
بنابراین، جامعه پشتون افغانستان باید در برابر این دستبرد وقیح و خطرناک بایستد و با راه اندازی کارزارهای بزرگ، اجازه ندهد که پاکستان موفق شود و آنان را در افغانستان و جهان به عنوان قومیتی تمدن ستیز، ضد زن، افراط گرا، بدوی و تروریست پرور معرفی کند.
 
نرگس اعتماد - جمهور