یک روحانی ارشد پاکستانی در تازه‌ترین فتوایش فعالیت در برابر نیروهای امنیتی پاکستان را «حرام» اعلام کرده است.
مفتی محمد تقی عثمانی در فتوایی بحث‌برانگیز ، فعالیت مسلحانه علیه حکومت پاکستان «بغاوت» و «حرام» خوانده شده است.
این اظهارات در کنفرانس «مقابله با افراط‌گرایی خشونت‌آمیز، رادیکالیسم و نفرت‌پراکنی» در دانشگاه بین‌المللی اسلامی اسلام‌آباد بیان شده است.
او با اشاره به فعالیت‌های تحریک طالبان پاکستان گفته که «مبارزه با نهادهای امنیتی و انجام فعالیت‌های ضد دولتی، شورش است و ربطی به جهاد ندارد.»
بربنیاد گزارش‌ها، اعضای این نشست نیز «به اتفاق علما» فتوای محمد تقی عثمانی را تصویب کرده‌اند.
این در حالی است که محمد تقی عثمانی در ماه اسد امسال در راس یک هیأت برای میانجی‌گری میان حکومت و تحریک طالبان پاکستان به کابل سفر کرده بود.
او می‌گوید که در آن زمان، طالبان افغانستان نیز از عناصر تحریک طالبان پاکستان ابراز نارضایتی کردند.
این فتوا که مورد «تصویب» دیگر «علمای دینی» پاکستان هم قرار گرفته، یکی از آشکارترین نمودهای اسلام پاکستانی است؛ نسخه ای خطرناک، انحرافی و پر از تناقض که به وضوح، دین را در خدمت توسعه طلبی، هژمون و سلطه گری یک رژيم جنایتکار، غیرمسئول و محصول استعمار قرار می دهد.
این فتوا در شرایطی صادر می شود که همین ملاها و مولوی ها در طول ده ها سال گذشته «جهاد» در افغانستان را مشروع و مجاز اعلام کرده و هرگونه جنگ با نیروهای امنیتی، دولت مرکزی و حتی کشتار مردم بی دفاع، ویران کردن شهرها و شاهراه و انهدام زیرساخت های حیاتی و عام المنفعه را به نام «جهاد» موجه و معقول جلوه داده اند.
آنها یک ارتش عظیم از تروریست های تندرو گوش به فرمان آی اس آی را پرورش و به افغانستان گسیل داشتند تا به گفته خودشان «جهاد» کنند؛ اما هدف اصلی شان، نابودی افغانستان، براندازی دولت های ملی و استقرار یک رژيم دست نشانده اسلام آباد در کابل بود.
اکنون همان ملاها و مولوی ها جنگ طالبان پاکستانی علیه رژيم اسلام آباد و نظامیان آن کشور را «بغاوت» و «حرام» می دانند، «شورش» می نامند و مشروعیت دینی آن را زیر سؤال می برند.
این در حالی است که طالبان افغان و طالبان پاکستانی، دو روی یک سکه هستند. هدف هردو ایجاد یک «نظام اسلامی» در دو کشور همسایه بوده، هردو نیرو علیه دولت های دست نشانده خارجی، سکولار و به اندازه کافی غیردینی می جنگیده اند و در بسیاری از زمینه ها به دلیل اهداف و ایدئولوژی مشترک، همکاری های سازنده و پیوندهای مستحکمی داشته و همچنان دارند.
از سوی دیگر، مفتی سرشناس پاکستانی و همفکران دیگر او در مدارس دیوبندی، هرگز به این چالش پاسخ نمی دهند که علیرغم اهداف و آرمان های مشابه گروه های «جهادی» در افغانستان و پاکستان و با وجود ماهیت یگانه دولت پیشین افغانستان و رژيم کنونی اسلام آباد، چرا جنگ افراط گرایان در افغانستان «جهاد» بود و باید حمایت و تقویت می شد؛ اما در پاکستان «بغاوت» و «شورش» و «حرام» است و باید مهار و متوقف شود؟
پاسخ این پرسش، کاملا مشخص است. پاکستانی ها به سبک کارفرمایان انگلیسی شان، اسلام را به سادگی در خدمت سلطه و هژمون خود درآورده اند و از آن برای تحقق اهداف استعماری شان در کشورهای دیگر استفاده می کنند؛ اما زمانی که نوک پیکان افراط گرایان دست آموز آی اس آی به سمت خود رژيم اسلام آباد، نشانه می رود، علمای دیوبندی و مبلغان اسلام پاکستانی وارد عمل می شوند، کارخانه های فتواسازی انگلیسی فعال می شود و مشروعیت دینی جنگ طالبان پاکستانی زیر سؤال می رود.
در این میان، افراطیون، تندروها و تروریست های بی خردی که در کارخانه های تولید و تربیت تروریزم در مدرسه حقانیه و سایر مدارس دیوبندی، آموزش دیده اند، اگر به جای پیروی بی چون و چرا از فتواهای مضحک علمای انگلیسی مدارس دیوبندی، اندکی از نیروی درونی خرد استفاده کنند به سادگی متوجه این تناقض خنده دار می شوند و درمی یابند که اسلام پاکستانی، همان اسلام انگلیسی است و این نوع اسلام، هیچ ربطی به اسلام محمد(ص) و جانشینان او ندارد. در اسلام یک نوع جهاد وجود دارد که معیارها و مصادیق آن مشخص است و اگر علیه یک حکومت فاسد و استعماری و دست نشانده و غیراسلامی، مجاز باشد، علیه نمونه مشابه آن در کشور همسایه نیز مشروعیت دارد و باید ادامه پیدا کند.
محمدرضا امینی - جمهور
