آیت الله محسنی ثابت کرد که هیچ تنافر و تضادی ذاتی میان تشیع و تسنن وجود ندارد؛ بنابراین، وحدت و اخوت این دو خوانش از یک دین، تنها راهی است که به قدرت و عظمت اسلام و احیای اقتدار و شکوه تمدن اسلامی منجر خواهد شد.

آیت الله العظمی حاج شیخ آصف محسنی؛ بنیانگذار حزب حرکت اسلامی افغانستان و از فقهای نامدار افغانستان دیروز به  عمر ۸۴ سالگی درگذشت.
 
درگذشت آیت الله محسنی موجی از اندوه و افسوس و حسرت مردم افغانستان را برانگیخته و بسیاری از مراجع دینی، مذهبی و سیاسی افغانستان و منطقه نسبت به این رویداد واکنش نشان داده و ابراز تأثر کرده اند.
 
این رویداد به ویژه برای کسانی که در زمانه تفرقه و تنش مذهبی و شیوع تکفیری گری مرگبار و پروژه های تروریستی استعماری، هنوز درد و دغدغه وحدت و همگرایی و تقریب و تنش زدایی مذهبی را دارند و برای اخوت و برادری و همبستگی و اتحاد مسلمانان مبارزه و تلاش می‌ کنند، یک ضایعه ای بزرگ و غیر قابل جبران بود.
 
رحلت آن فقیه فرزانه و دردمند، خسرانی عظیم برای جامعه دینی افغانستان بود؛ جامعه ای که مظلومانه آماج تکفیری گری واقع شده و امروزه در این زمانه عسرت، نیاز به رهبران خدوم و دلسوز و دردآشنایی همانند آیت الله محسنی دارد.
 
بی تردید، هیچگاه جای او پر نخواهد شد؛ اما از این پس، برای خیلی از ارادتمندان و دوست داران دین دار آن مرحوم، این میراث گرانسنگ و ماندگار اوست که به مثابه چراغ هدایت، روشنگر راه آنان خواهد بود.
 
او منادی وحدت در زمانه عسرت بود؛ زیرا می دانست که امروزه افغانستان و جهان اسلام تا چه میزان نیازمند گوهر گمشده ای به نام وحدت است. او به عنوان یک فقیه زمان شناس و عالم آگاه به رویدادهای جاری جهان، به خوبی درک کرده و دریافته بود که دشمنان واقعی اسلام، چه کسانی هستند و چگونه برای درهم شکستن این دین حنیف الهی از تمامی ابزارها، ظرفیت ها و امکانات خویش مایه گذاشته اند. آیت الله محسنی باخبر بود که وحدت شیعه و سنی، صرفا یک شعار آرمان گرایانه نیست؛ بلکه نیاز جدی پیکره زخمی و بیمار دنیای اسلام است. او طبیب تن دردمند و رنجور جوامع اسلامی بود و می دانست که درمان این درد، تنها در وحدت و اخوت و تقریب و تنش زدایی و تفرقه ستیزی است.
 
آیت الله محسنی به ویژه در سال های آخر عمر پربارش، رهبری یک جهاد عظیم فرهنگی و علمی و دینی را برعهده گرفت که هدف از آن، وصل کردن و متحد ساختن پاره های پراکنده پیکره اسلام بود.
 
او در این راه، کارهای عظیم و سترگی انجام داد و فراتر از توان جسمی اش برای این مهم، وقت می گذاشت و انرژی صرف می کرد.
 
اکنون که او رفته است بر ما و همه میراث داران آن فقیه مجاهد و پیر پارسا است که کارنامه او را برنامه عمل خویش قرار دهیم تا جامعه بحران زده و جهان پرآشوب خویش را در مسیر تعالی و رستگاری قرار دهیم و در روشنایی رهنمودهای راهگشای دین خدا، راه سعادت و سرخ‌رویی را به مسلمانان و نسل های آینده نشان دهیم.
 
آیت الله محسنی به ما نشان داد که مبارزه برای مذهب و جهاد برای وحدت، واجب عینی است و هریک از ما مسلمانان در این زمانه دشوار و ناامن، فارغ از سن و سال و تمکن مالی و موقعیت اجتماعی‌ و جایگاه سیاسی، به اندازه بضاعت و ظرفیت علمی و دینی و اخلاقی خویش وظیفه داریم در این مسیر مقدس به مبارزه و تلاش و جهاد، ادامه دهیم تا هریک به نیرویی علیه تکفیر و ترور و تفرقه بدل شویم.
 
آیت الله محسنی ثابت کرد که هیچ تنافر و تضادی ذاتی میان تشیع و تسنن وجود ندارد؛ بنابراین، وحدت و اخوت این دو خوانش از یک دین، تنها راهی است که به قدرت و عظمت اسلام و احیای اقتدار و شکوه تمدن اسلامی منجر خواهد شد.
 
بنابراین، انتظار می رود درگذشت او، به احیای رهنمودها و میراث گرانبهایش در زمینه وحدت و اخوت و نفی تبعیض و تنش و تفرقه و تکفیر منجر شود و ملت مسلمان افغانستان و سایر ملل مسلمان در منطقه و جهان، از آموزه های پرمایه آن فقیه فرزانه، الگو بگیرند و به آن عمل کنند.

نرگس اعتماد - جمهور