واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌ روند آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه ‌فرمایان چرا خود توبه کم‌تر می‌کنند

دیروز گزارشی در خبرگزاری جمهور به نشر رسید مبنی بر این‌که فردی به نام عبدالرحمن مشهور به «خیبر» و مولوی مدنی، از فرماندهان طالبان، مصروف بچه ‌بازی بوده و بر انتحاریان، قبل از انجام عمل انتحاری، تجاوز جنسی می‌کنند. در این گزارش، به نقل از شریف خان، جلاد طالبان در ولایت پکتیکا که اکنون در اسارت نیروهای امنیت ملی کشور قرار دارد، ادعا شده است که برخی انتحاریان پیش از عمل انتحاری، مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند. پیش از این نیز گزارش‌ هایی منتشر شده بود که حکایت از شیوع گستردة فساد در سنگرهای طالبان و در مدارس پاکستان داشت، اما برخی‌ها این گزارش‌ها را شایعه‌پراکنی دستگاه امنیت ملی دانسته و حقانیت آن را زیر سئوال بردند.
کسانی که به حقانیت این گزارش ‌ها شک می‌کنند، فکر می‌کنند که جامعه طالبانی عاری از عیب و فساد بوده و هیچگونه بی ‌بند و باری جنسی در آن وجود ندارد. شکِ آن‌ها بیشتر ناشی از آن است که آن‌ها جامعة طالبانی را یکی از مخالفان سرسختِ فساد و بی ‌بند و باری جنسی دانسته و همواره سخنرانی‌ های شان را در مساجد و معابد در مذمت این اعمال شنیده ‌اند.
چیزی را که هواداران طالبان فراموش می‌کنند، فاصله میان قول و عمل در میان برخی روحانی نماها می ‌باشد. روحانی‌نماها در حالی که همواره در منبر خود را پرهیزگارترین قشر جامعه می‌ خوانند و به ارشاد دیگران می‌ پردازند، در عمل کارهای زشتی را انجام می ‌دهند که هیچ قابل تصور نیست. شکاف میان حرف و عمل، یکی از آسیب ‌های جدی در میان برخی از متولیان مذهبی است.
من وقتی گزارشی خبرگزاری جمهور در خصوص سوء استفاده جنسی مولوی نصرالدین، یکی از فرماندهان طالبان، از نوجوانان را خواندم، هیچ تعجب نکردم. چون این نخستین بار نیست که من از فساد دستگاه طالبانیزم شنیده باشم، بل پیش از خبرگزاری جمهور و رسانه‌های دیگر، حافظ شیرازی، امام محمد غزالی و بیهقی این گزارش را منتشر ساخته بود:
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌ روند آن کار دیگر می‌کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه ‌فرمایان چرا خود توبه کم‌تر می‌کنند
امام محمد غزالی نیز همواره از فاصله میان قول و عمل علماء و روحانیان گلایه داشته و در احیاء علوم‌ الدین می‌گوید که «واعظان بر سر منبر، خود را برای زنان می ‌آرایند و دست می ‌جنبانند و شعر می‌ گویند».
ناصر خسرو بلخی هم از علما و روحانیان این مر ز و بوم چنین شکایت می‌کند:
امیرانت اصل فسادند و غارت
فقیهانت اهل می ساتکینی
مکان نیستی تو نه دنیا و نه دین را
کمینگاه ابلیس نحس لعینی.
ناگفته نباید گذاشت که فساد و بچه‌ بازی در فرهنگ این سرزمین چنان گسترده بوده است که از ملانماها گرفته تا شاعران و شاهان و قومندانان و زورمندان و حتی افراد عامی، از آن ابایی نداشته ‌اند. عنصرالمعالی در قابوسنامه برای فرزند خود نصیحت می‌کند که از غلام‌ ها در تابستان بهره‌ گیر و از کنیزکان در زمستان، و در حمام جماع نکن. عنصرالمعالی می‌گوید: «عجب دارم که کسی سیر به گرمابة گرم اندر جماع کند و اندر وقت فجاء به نمیرد».
جالب این است که آدمی وقتی عنصرالمعالی را بخواند درک خواهد کرد که حتا بچه‌ بازی و عمل لواطت در میان برخی گذشتگان، به اندازة سخنِ فاخر نگفتن هم کار بدی حساب نمی ‌شده است. عنصرالمعالی، هنگام نصیحت کردن فرزندش برای انتخاب کلمات فراخر به جای مستهجن، این داستان را می ‌آورد که خواجه ‌ای با غلام خود روی در روی خفته بود و خواجه را هوس آمد که استیفاء لذت کند. غلام را گفت: «کون زین سو کن». غلام در جواب گفت: «خواجه! چه شدی اگر گفتی «روی ز آن سو کن» که هم مراد خود یابی و هم کلمات متین و مرغوب به کار برده باشی».
بنابر این وقتی شما می‌شنوید که فلان مولوی در فلان سنگر طالب، مصروف بچه ‌بازی است هیچ شک نباید کرد.
عبدالشهید ثاقب- خبرگزاری جمهور