فرار به جلو از سوی گروه حاکم

 گروه طالبان امسال در محرم ۱۴۴۶ هجری قمری یک رشته محدودیت های شدید در مورد برگزاری مراسم حسینی بالای مردم شیعه و هزاره در افغانستان وضع کردند و بیرق های حسینی را از جاده ها و مراکز عمومی حتی از بالای در شیعیان هم پایین کردند و نه تنها محدودیت وضع کردند که تبلیغات وسیع راه انداختند که این عزاداری ها بدعت سیاسی هست که جلوشان باید گرفته شود و نیز برخی ملاهای شان در سخنرانی های خود ادعاء کردند که، امام حسین (ع) را خود شیعیان دعوت کردند و فریب دادند، محاصره کردند و خودشان امام را شهید کردند و نقش یزید را در شهادت امام حسین میپوشانند که شما نمونه آن را در سخنرانی « مفتی ابو مصباح طیب امیری» از غزنی یکی از ملاهای سر شناس و صاحب نفوذ این گروه ظالم که ذیلاً نشر می شود ملاحظه مینمایید.

متأسفانه بعضی از روشنکر نماهایی از خود مردم هزاره و شیعه هم که گاهی در صورتیکه دقت کنند قلم زنان خوبی هم هستند، ولی بالعکس یا از روی عدم تحقیق و تدقیق در مسایل مربوط به تاریخ اسلام و یا از سر لجبازی با برخی از خطیبان عاشورائی عین این ادعای طالبان را با عبارات جدید و روشنفکر مآبانه با اندکی تفاوت تکرار کرده اند، در بعضی از نوشته ها دیدم که ادعاء کرده اند عزاداری شیعه برای امام حسین عکس العمل و عذاب وجدان شیعه هست که امام حسین را در کوفه دعوت کردند و یاری اش نکردند لذا بخاطر رفع عذاب وجدانشان در طول تاریخ بر حسین گریه می کنند که اینگونه ادعاء از سوی آنان علاوه بر اینکه مایه تأسف و درد است سبب تعجب هم است .

این ادعاها از سوی مفتی ابو طیب امیری، مبنی بر اینکه، قاتلین امام حسین از خود شیعیان هستند و گریه بر امام حسین بدعت می باشد، در حالی صورت می گیرد که تمام علماء و مؤرخين و مراكز علمی از شیعه و سنی در جهان اسلام به این مساله قایلند که امام حسین (ع ) به دستور یزید ابن معاویه ، خلیفه فاسد ، شرابخوار و تحمیلی شام و عبیدالله ابن زیاد والی کوفه، در صحنه کربلا به شهادت رسیدند که ربطی به شیعه و سنی ندارد و یزید ملعون از نظر شیعه و سنی به دلیل که دست او به خون نواسه پیامبر اسلام آغشته است مطرود و محکوم است.

بناءً در جواب این ملای طالب نادان باید گفت که، نخیر، نه قاتلین امام شیعه بودند و نه سنی، و نه گریه بر حسین بدعت است، بلکه قاتلین امام حسین شهید کسی هست که پدر و پدر کلان شان بیش از ۲۰ سال تمام در مکه و مدینه منوره با پیامبر بزرگ اسلام در خصومت و جنگ بودند و نیز مادر کلان شان معروف به هند جگر خوار بود که او جگر حضرت حمزه عموی رسول خدا و سید الشهدای اولین را خورده بود و بعد آنها در سال ۸ هجری بعد از فتح مکه به دست پیامبر ، بناچار اسلام اختیار کردند و نیز هم پدرشان چهار سال با امام علی (ع) خلیفه راشده پیامبر جنگیده بود و نامش يزيد عليه اللعنة والعذاب بود که به اسارت بردن اهلبیت پیامبر با غل و زنجیر از کربلا تا دارالاماره کوفه و از آنجا تا شام و مشاجره لفظی یزید با حضرت زینب کبری و امام سجاد و جشن پیروزی یزید با حضور اهلبیت در حالیکه همه به زنجیر بودند دلیل غیر قابل انکار است که یزید قاتل است نه شیعه و نه سنی و شیعیان و پیروان واقعی رسول خدا از این جنایت به دور اند.
 
یزید نه تنها امام حسین را به شهادت رسانید بلکه در سال اول خلافت خودخوانده خودش امام حسین را شهید کرد و در سال سوم بر مدینه منوره شهر پیامبر حمله و آن را خراب کرد و در جریان این جنگ ده هزار نفر مسلمان به شمول ۸۰ تن از صحابه رسول خدا و ۷۰۰ نفر از حافظان و قاریان قرآن شهید شدند و شامیان طی سه روز غارت مدینه به هزاران ناموس مسلمان تجاوز کرد و در سال چهارم خانه خدا را در مکه معظمه محاصره کرد و خانه کعبه را که عبد الله ابن زبیر در آنجا پناه گرفته با منجنیق کوبیده پرده خانه را آتش زد و سر انجام پس از مرگ یزید، جانشين ظالم اش عبد الملک مروان مکه را دوباره به منجنیق بست و آتش زده ویران کرد و عبد الله ابن زبیر خلیفه خودخوانده دیگر را، همان کسی را که تو آن را صحابی پیامبر خوانده اید سال ۷۲ هجری در داخل حرم امن خداوند مسجد الحرام به قتل رسانید.

درست است که شیعیان کوفه امام حسین را به کوفه دعوت کردند ولی پیش از رسیدن امام حسین به کوفه، یزید، عبيد الله ابن زیاد را مأمور کرد در لباس امام حسین وارد کوفه شد چون به دار الاماره کوفه رسید نقاب از صورت برداشت و خود را معرفی کرد، با تهدید اینکه گویا لشکر شام در راه هست و کوفه را ویران میکند ، برق چشم مردم را گرفت سر کرده شیعیان هانی ابن عروه را به بهانه دستگیر کرد و به شهادت رسانید و شیعیان کوفه، پیش از رسیدن امام حسین، یا مثل هانی ابن عروة مذحجی و میثم تمار و دیگران دستگیر و شهید شدند و یا مانند مختار غافل گیرانه دستگیر و زندانی شدند.

و یا تعدادی مانند سلیمان ابن صرد خزاعی منزوی و خانه نشین شدند تمام مردم کوفه شیعه نبودند پیش از روی کار آمدن یزید، کوفه جزء قلمرو حکومت معاویه بود و حاکم کوفه نعمان ابن بشیر والی پیش از عبیدالله ابن زیاد از طرف معاویه تعیین شده بود. بیشتر نیروی پولیس در خدمت یزید بود کسانی که در کربلا به دستور یزید و ابن زیاد در شهادت امام نقش داشتند مانند: عمر سعد ، شمر ابن ذی الجوشن، سنان ابن انس، عمرو ابن حجاج، خولی، حرمله ابن اشعث و دیگران که از کوفه بودند هیچکدام نه با امام حسین نامه نوشته بودند و نه از محبان و شیعیان علی و امام حسین (ع) و اهلبیت پیامبر بودند و همگی از سر سپردگان دستگاه یزید و پدرش معاویه بودند تنها شبت یک منافق هزار چهره جزء امضا کنندگان نامه به امام بود که او با همه طرفها بازی میکرد هم با یزیدیان و هم محبان اهلبیت.

و اما گریه بر امام حسین بدعت نیست سنت است، در کتب صحاح اهل سنت و مسند امام حنبل پر است از روایات از امهات المومنين زوجات پیامبر ام السلمه ، عايشه و کتب شیعه و در کتب شیعه نیز روایاتی متعددی از شیخ مفید و دیگران است که پیامبر از شهادت امام حسین در کنار نهر فرات خبر داده و بر آن گریسته است و نیز در قدم دوم عزا داری بر حسین عذاب وجدان شیعه نیست بلکه سیره امام سجاد و امام صادق علیهما السلام است ، که امام صادق مداحان و مرثیه سرایان عرب را در مجلس فرا می خواند و آنها مرثیه می خواندند و امام با صدای بلند گریه می کرد و اهل مجلس و خواتین محترمات در پشت پرده می گریستند پس بهتر است این کتب را مطالعه کنند، که گریه بر حسین سیره و سنت است نه بدعت و عذاب وجدان.

 نویسنده: استاد محمد محقق ارسالی به خبرگزاری جمهور