محراب خونین تشیّع! (سیاهه ای به امیران امارت اسلامی)
حسینی مدنی
جمعه ۱۶ میزان ۱۴۰۰ ساعت ۲۲:۱۸
همه خانواده های شیعه قندوزی داغدار هستند. چه بسیار کودکانی که یتیم شدند و چه پدران و مادرانی که داغدار شدند و چه زنانی که بی سرپرست شدند و چه بی شمار خانواده هایی که گَرد مصیبت بر خانه های شان پاشیده شد.
این مصیبت آنقدر بزرگ و دردناک و وحشتناک است که در خیال وجدان های مرده هرگز نمی گنجد، وجدان های خفته و قلب های سنگی هرگز نمی توانند درک کنند که این فاجعه یعنی چی و این حادثه چه ها که با انسان و انسانیت و با قلب های دردمند مردم قندوز نکرده است.
بخشی از سفسطه بازها حتما خواهند گفت: زمانی که طیارات برما حمله می کردند شما کجا بودید؟ زمانی که چنین و چنان می شد چرا صدا نکشیدید؟ اما اینها جز بیان و توجیه سرشار از قساوت و بی مسئولیتی نخواهد بود.
طالبان که برای خدا و شریعت و امن و آزادی می جنگیدند و یک نظام را سرنگون کردند، اکنون که زیر سایه امارت شان، جنایتی اینچنین مهیب اتفاق افتاده است؛ چه سخنی به گفتن و چه توجیهی به مردم دارند؛ مردمی که اکنون رعیت گونه زیر سیطره و وعده های شان زندگی می کنند!
طبعاً داعش مسئولیت این جنایت را بردوش می گیرد اما؛
به طالبان؛ این نمایندگان خداوند بر زمین باید گفت، چه توجیهی برای کشتن انسان در مسجد وجود دارد؟ آنانی که در مسجد و محراب و حین نماز کشته میشوند احتمالا چگونه انسانهایی باید باشند؟ آیا اهل کفر و اهل ذمه هستند؟ آنان که در مساجد قندوز و هرات و قندهار کشته می شوند، آیا خارجی هستند؟ حال که شما مسئول امن و نظم و نظام هستید بفرمایید چه کسانی آنها را کشتند؟ و چرا می کشند؟ آیا شما با فکر و عمل آنها موافقید؟ آیا با قاتلین شیعیان قندوز موافقید؟ موافقید که شیعه کافر و مشرک و خارج از دین است؟
از امیران طالبان باید پرسید که شما بعنوان امارت اسلامی، در کنار شیعه هستید یا در مقابل آن؟ و آیا مرگ و زندگی شیعه اهمیتی برایتان دارد؟ اگر شما در مقابل تشیّع هستید تفاوت میان شما و داعش چیست؟ و اگر نیستید؛ چگونه باید بین شما تفکیک و تشخیص قائل شد؟
اگر تفکیک نیست، پس وطن ما را داعش اشغال کرده و حنفیت و اسلام اعتدالی را کنار زده است. اگر در کنار شیعه هستید، چرا شیعه را برادروار در آغوش نمی گیرید و همدردی نمی کنید؟
همدردی همانند حکومت غنی و عبدالله صرفاً محکوم کردن و حرف مفت گفتن، از دردها نمی کاهد و مانع جنایت نمی شود؛ شما امارت اسلامی در عمل نشان بدهید که درد و غم مسلمان مظلوم شیعه بر جان و روان تان اثر کرده است.
چرا در حالیکه داعش و تکفیری ها تشیّع را هدف گرفته است، رسما اعلام نمی کنید که شیعه را به رسمیت می شناسید؟ و چرا با به رسمیت شناختن علنی و عملی مذهب جعفری، خط فکری و اعتقادی و عملی تان را از داعش و جنایتکاران جدا نمی سازید؟ و چرا با پذیرش شیعه بعنوان یک مذهب اعتدالی، صف و جبهه اسلام اعتدالی و حنفی را در برابر جبهه جنایت و داعش تقویت نمی دارید؟ چرا نمی بینید که یک دشمن جنایتکار هم بر مراسم فاتحه شما حمله می برد و هم بر مسجد و نمازگزاران شیعه!
اعتقاد ندارید یا شما نیز همانند غنی و کرزی، ارباب دارید؟ که اگر افغان هستید و مستقل هستید و مسلمان هستید؛ دنیای فکری و ذهنی و اعتقادی تان را از بند و زنجیر آزاد کنید و مردانه وار اعلام کنید که به برکت خون شهدای مظلوم قندوز و یکاولنگ و هرات و ... پیروان مذهب جعفری به سان پیروان مذهب حنفی و سایر مذاهب اربعه اسلامی، حقوق انسانی شان محفوظ و برابر است و مذهب امام جعفر صادق، در کنار مذهب امام ابوحنیفه، در میان ما و مردم ما رسمی است و حال که داعش مراکز و مساجد شیعیان را هدف گرفته است برای تأمین امنیت این مراکز در پهلوی برادر شیعه تان اقدام کنید.
این پیام را با صدای رسا به همه دنیا اعلام کنید که ما همه با هم برادر و برابر هستیم. صف فکر و عمل تان را از اشرف غنی مفسد وطنفروش و از داعش جنایتکار تکفیری، شجاعانه و هوشمندانه جدا کنید! و توطئه جنگ مذهبی را در نطفه، خفه بسازید؛ جنگی که توسط جنایتکاران بین المللی طرح و حمایت می شود.
نگارنده ی این سطور از یکاولنگ است، از همان مردمی است که در زمستان سال 1379 مظلومانه قتل عام شدند. به یاد بیاورید که چه شد و چه باید می شد؟ در قندوز سادات و شیعه را کشتند و در یکاولنگ سادات و شیعه را کشتید! و می دانم که اگر قلبی در سینه دارید و اگر اندکی عطوفت محمدی(ص) در وجودتان باشد و اگر از آب و نان این وطن خورده باشید راضی نبودید و نیستید؛ شما در مقابل خون شهدای این روز و آنروز مسئول هستید. آن روز هم در مقام حکومت بودید و امروز نیز در مقام حکومت هستید. بیندیشید که با این همه کشته، جنگ، سختی و مصیبت چه باید بکنید غیر از ایجاد چتر کلان سیاسی و ملی و همپذیری و برادری دینی که کلّکم راع و کلّکم مسئول عن رعیته!
حسینی مدنی- خبرگزاری جمهور
کد مطلب: 143355
