نفی نوروز و انکار بهار؛ مأموریت غیر ممکن افراط‌گرایان

نوروزستیزی را شاید تازه ترین ترفند جریان افراط برای انحراف نیازهای شهروندان به شور و شادی و نشاط مشروع به سمت و سوی خشونت، اشباع نیازهای غریزی با توسل به امکانات و روش های غیرطبیعی، مصنوعی و دارای عوارض و آسیب های جانبی ویرانگر برشمرد.

نکته جالبی که برای توجیه این تفکر منحط و بی بنیاد، عنوان می شود، زیر سؤال بردن وجهه دینی نوروز و نسبت دادن آن به آیین های شرک آلود پیش از اسلام است.

در این مجال مجمل، فرصت و رخصت طرح مبسوط این بحث و ارائه دلایل و مستندات محکم و موثق در این خصوص نیست؛ اما نکته ای که در آن تردیدی وجود ندارد این است که در موضوعی از موضوعات مبتلابه فردی یا جمعی در صورتی که رد و منع شرعی وارد نشده باشد، اصل بر جواز و اباحه است و نوروز نیز نمی تواند از این قاعده مستثنی باشد.

از سوی دیگر، نوروز از مصادیق غلبه جنبه های نیکو بر جوانب احیانا زشت و زیانبار یک موضوع است و از این نظر هم که شده نمی توان نوروز و برپایی و برگزاری مراسم نوروزی از سوی توده مردم را حمل بر کفر و شرک و انجام آیین های شبیه عبادت کرد.

به عنوان نمونه می توان به عواملی چون افزایش اتفاق و همگرایی و وحدت و همدلی و برچیده شدن کینه ها و دشمنی ها اشاره کرد که همگی در ایام عید به ویژه در روزهای نخست سال نو خورشیدی اتفاق می افتند و این امر در همسویی و همنوایی کامل با اصل و جوهر پیام دینی قرار دارد.

پیشوایان بزرگ دینی، برای تحقق وحدت و همگرایی میان مسلمانان از بسیاری از حقوق مسلم خویش می گذشتند و این نشان می دهد که آنچه به وحدت و همگرایی میان جامعه مسلمان کمک کند و منجر گردد،‌ نیکو و ستودنی است.

گذشته از آن، نوروز یک سنت دیرپای فرهنگی و اجتماعی است که ریشه در درازنای تاریخ کشورهای اسلامی به ویژه مسلمانان فارسی زبان دارد و در طول تاریخ، همواره از سوی همه طیف های اجتماعی به نیکی، پاس داشته شده است.

بخش عظیمی از فرهنگ و مدنیت کشور ما افغانستان به نوروزنامه ها و بهاریه های بزرگان ادب و هنر این سرزمین تعلق دارد و انکار و ستیز و دشمن داشتن نوروز، کاری در جهت ستیزه با فرهنگ غنی و دیرپای سرزمین ماست؛ امری که نه توجیه شرعی دارد و نه پسند و پذیرش اخلاقی.

از جمله دیگر آسیب های نوروزستیزی می توان به بدنام سازی دین، ارائه چهره ای خشک و خشن و انعطاف ناپذیر و زیبایی ستیز از اسلام و کمک به دشمنان اسلام برای توجیه اعمال و اقدامات اسلام ستیزانه خویش از طریق رسانه ها و... اشاره کرد.

اسلام، دین مدارا، همگرایی، تساهل و تعامل و تحسین زیبایی هاست. گرامیداشت از نوروز همچنین با نظام تکوینی و اراده خالق خوبی ها و زیبایی ها نیز سازگار است و پاسداشت و بزرگداشت از نوروز به نوعی شکرگزاری از نعمات خداوندی و ابراز عجز و نیاز نسبت به قدرت و اراده دگرگون‌گر باری تعالی می باشد.

بهار مظهر شگفتی های جهان آفرینش و نشانه قدرت شگفتی ساز حضرت حق در دگرگونی و آفرینشگری است؛‌ بنابراین بزرگداشت از بهار با استفاده از شیوه ها و روش های گوناگون از طریق سنت ها و عرف و عادات و آداب مرسوم و رایج اجتماعی، به یک معنا گردن گذاردن به قدرت مطلق خداوند به عنوان آفریدگار و اراده بلامنازع نظام هستی و منظومه آفرینش است.

از جهت دیگر،‌ سود ناشی از ستیزه با سنت حسنه گرامیداشت از نوروز را تنها دو گروه، نصیب می شوند؛ یکی دشمنان دانای دین و دوم دوستان نادان آن.

دشمنان دانای دین را آنانی تشکیل می دهند که از سر عقل و آگاهی به مصاف دین می آیند و با استفاده از هر فرصت ممکن، در پی طرح و تحقق اغراض و امراض مسموم و مذموم خویش اند و دوستان نادان آن را نیز کسانی تشکیل می دهند که با ارائه تصویری خشک و خشن و ستیهنده و ناسازگار با گوهر اصیل دین، در پی استقرار نظامی مبتنی بر قرائت طالبانی و داعشی از دین اند و آن را بهترین نوع خوانش از پیام دینی می دانند. این جریان را بیشتر افراط گرایانی شکل می دهند که خواسته یا ناخواسته آب در آسیاب دشمنان دین می ریزند و خود نیز در این راه، به چیزی جز انزوا و نفرت اجتماعی دست نمی یابند.

فاطمه موسوی- خبرگزاری جمهور