اینکه اشرف غنی و عبدالله، پس از هر حمله ای، فقط بیانیه محکومیت صادر می کنند و از لزوم تحقیق و بررسی جدی ابعاد واقعی و عوامل دخیل در وقوع آن، سخن می گویند نیز بخشی از سناریو است. آنها به همین اندازه، مجاز به ایفای نقش اند.

فرمانده گارنیزیون کابل می‌گوید که مسؤولیت تامین امنیت هوتل اینترکانتیننتال بدون اطلاع این نهاد، به یک شرکت خصوصی امنیتی سپرده شده‌ است.
افضل امان می‌گوید:"در حد مقامات بالا این کار صورت گرفته. ما در جریان این گپ نبودیم. فقط بالاخره اطلاع یافتیم که یک شرکت خصوصی دو سه هفته پیش تدابیر این ساحات را گرفته بود."

افضل امان همچنین می‌گوید که از حمله بر اینترکانتیننتال به گارنیزیون کابل، از هیچ نهاد کشفی و استخباراتی، اطلاع قبلی داده نشده بود.

این در حالی است که اخیرا سفارت امریکا در کابل، به شهروندان امریکایی در مورد سفر به کابل و اقامت در هوتل های بین المللی این شهر به دلیل احتمال وقوع حمله تروریستی، هشدار داده بود.

این سفارت به طور مشخص، به یکی از هوتل ‌های بین المللی در نزدیکی فرودگاه کابل، اشاره کرده بود.
با این حساب، این پرسش مطرح می ‌شود که سفارت امریکا از کجا این اطلاعات را به دست آورده و چرا نهاد مهمی مانند گارنیزیون کابل که مسؤول امنیت پایتخت است از این امر، بی اطلاع گذاشته شده بود؟

پرسش مهم دیگر، چرایی و چگونگی انتقال مسؤولیت امنیتی این هوتل به یک «شرکت خصوصی» است. این اقدام سه هفته پیش از وقوع حمله انجام شده بود؛ آنهم به گونه ای که حتی گارنیزیون کابل هم از آن خبر نداشت.
دلیل این انتقال چه بود؟ «شرکت خصوصی» مورد ادعا وابسته به کجاست و چطور نخواست یا نتوانست از نفوذ شش تروریست انتحاری به یکی از محافظت‌‌ شده ترین هوتل های بین المللی پایتخت، جلوگیری کند؟

پاسخ این پرسش های سنگین اما چندان دشوار نیست. امنیت افغانستان هم مانند سیاست و اقتصاد و مدیریت آن، مافیایی است. قدرت های بزرگی در این سازوکار عظیم، دست دارند. شبکه های پیچیده ای در کار اند. تروریست ها هم بخشی از بازیگران این سناریو هستند. در مواقع لزوم از آنها استفاده می شود.

اینکه اشرف غنی و عبدالله، پس از هر حمله ای، فقط بیانیه محکومیت صادر می کنند و از لزوم تحقیق و بررسی جدی ابعاد واقعی و عوامل دخیل در وقوع آن، سخن می گویند نیز بخشی از سناریو است. آنها به همین اندازه، مجاز به ایفای نقش اند.

شش سال پیش هم به اینترکانتیننتال حمله شد. حدود ۲۰ نفر کشته شدند. در آن زمان نیز مقام های دولتی، واکنشی کمابیش مشابهی نشان دادند: محکومیت، وعده تحقیق و متهم کردن حامیان برون مرزی تروریزم.
اما همه چیز به مرور زمان، فراموش شد. این همان چیزی است که پرده از ماهیت مافیایی امنیت افغانستان برمی دارد.

طالبان، مسؤولیت حمله اینترکانتیننتال را بر عهده گرفته اند؛ وزارت داخله اما می گوید کار شبکه حقانی است! هردو گروه باهم متحد اند، حقانی ها معاونان ارشد رهبری طالبان هستند. هردو گروه هم با پاکستان، وصل اند. به این ترتیب، تجزیه و تحلیل شبکه وابستگی های عوامل اجرایی این حمله، چندان دشوار به نظر نمی رسد؛ اما این همه ماجرا نیست.

پرسش های زیادی هستند که باید پاسخ داده شوند. چرا سفارت امریکا از این حمله خبر داشت و چرا علیرغم این آگاهی، نهادهای کشفی و استخباراتی افغانستان، در جریان جزئیات آن قرار نگرفتند و برای پیشگیری از آن، کاری نکردند؟

چرا مسؤولیت امنیتی هوتل، اندکی پیش از وقوع حمله، به یک «شرکت خصوصی» منتقل شد؟ این تصمیم با حمایت کدام مقام های عالیرتبه دولتی یا خارجی، عملیاتی شد؟ میان آن شرکت و مقامات و تروریست ها، چه نسبتی وجود دارد؟

پاسخ این پرسش ها هرگز مشخص نخواهند شد؛ زیرا مافیای بین المللی حاکم بر مقدرات امنیت و سیاست افغانستان، اجازه چنین اتفاقی را نخواهد داد.

به همین دلیل است که این رویداد نیز به سان هزاران رویداد خونبار «تروریستی» دیگر در طول سال های حضور امریکا در افغانستان، فراموش خواهد شد.

بازیگران این سناریوی خونین اما صحنه را ترک نمی کنند. چند روز بعد، فاجعه تازه ای خلق می شود، شمار دیگری کشته می شوند و بازهم بیانیه های محکومیت سران منفعل حکومت وحدت ملی و عکس های شیک درجه داران نظامی، تیتر یک رسانه ها را پر خواهند کرد.

با این وصف، حقیقت حمله اینترکانتیننتال با آتش و دود و خاکستر ناشی از درگیری، مکتوم خواهد ماند؛ اما در این میان، یک نکته را هیچکس از یاد نخواهد برد و آن اینکه در هوتل پنج ستاره و نامدار کابل در منطقه خوش آب و هوای باغ بالا، فقط خارجی ها، دولتی ها و البته تروریست ها، امکان رفت و آمد آسان را دارند. دیگران باید از هفت خوان رستم بگذرند تا به دروازه ورودی آن برسند.
 
فاطمه موسوی- خبرگزاری جمهور