هیأت شورای امنیت سازمان ملل شامل رییس شورای امنیت و نماینده امریکا در سازمان ملل وارد کابل شده است.
قرار است این هیأت شکایت های افغانستان که در شورای امنیت سازمان ملل ثبت شده را از نزدیک بررسی کنند.
محور گفتگوهای این هیأت با مقام های افغانستان، مشکلات منطقه‌ای به ویژه چگونگی مبارزه با تروریزم خواهد بود.
نماینده قزاقستان که ریاست دوره ای شورای امنیت سازمان ملل را بر عهده دارد، پیش از این گفته است که این سازمان امیدوار است که افغانستان به تهدیدهای تروریستی، قاچاق مواد مخدر و جرایم سازمان‌یافته رسیدگی کند و زمینه را برای گسترش تجارت منطقه ای فراهم سازد.
پیش از این، افغانستان دو بار به این شورای امنیت سازمان ملل شکایت کرده است؛ بار نخست، در باره حملات موشکی پاکستان بر بخش های مرزی افغانستان و بار دیگر در باره پناه دادن پاکستان به گروه های تروریستی که در برابر دولت افغانستان می جنگند.
بی تردید این یک فرصت راهبردی و تعیین کننده برای احراز حق مردم افغانستان در برابر متجاوزان و رژيم های حامی تروریزم است؛ مردمی که ۱۷ سال تمام انکار شدند، زخم ها، ضجه ها و فریادهای دادخواهانه شان، عمدا از سوی جهان متمدن و سکان داران امنیت بین المللی نادیده گرفته شد.
اینک شورای امنیت سازمان ملل برای نخستین بار آمده است تا بررسی کند که آیا به راستی پاکستان در افغانستان از تروریزم و ناامنی و جنگ و خونریزی و ویرانگری و توحش و خشونت حمایت می کند یا نه؟ آیا ولسوالی های مرزی افغانستان، آماج راکت باری های متجاوزانه مرزبانان پاکستانی قرار گرفته اند یا نه؟ آیا به راستی هزاران نفر در سراسر افغانستان، مظلومانه قربانی تروریزم وحشی و لگام‌گسسته پاکستانی شده اند یا خیر؟
شاید مضحک باشد؛ اما بازی هایی که بر سرنوشت افغانستان جریان دارد، به همین روشنی و سادگی است.
اکنون که روابط امریکا با پاکستان، پرتنش شده، رویکرد کاخ سفید نسبت به حمایت پاکستان از تروریزم، آشکارتر و عریان تر و بی پرده تر و تهاجمی تر گشته، شورای امنیت سازمان ملل هم به فکر مسؤولیت های بنیادین خود در رسیدگی به دادخواست های مشروع و موجه یکی از اعضای سازمان ملل افتاده است!
گفته می شود، نیکی هیلی؛ نماینده هندی‌تبار ترامپ در سازمان ملل هم در ترکیب هیأت اعزامی شورای امنیت این سازمان در افغانستان قرار دارد. این می تواند یک موضوع امیدبخش باشد. شاید نماینده امریکا این بار با چشمانی باز، واقعیت های تلخ جاری در عرصه امنیت و سیاست افغانستان و نقش آشکار دست های آلوده خارجی در ناامنی و جنگ و مصیبت و مشقت در این کشور بحران زده را ببیند و بررسی کند و تصمیم بگیرد.
برایند و برون‌داد این دیدار اما هرچه باشد، این لکه ننگ و داغ شرمساری تا ابد بر پیشانی جهان و قدرت های متمدن مدعی پاسبانی از امنیت و ثبات بین المللی و مبارزه با تروریزم، باقی خواهد ماند که ۱۷ سال مصیبت و درد و محنت و رنج و مشقت مردم افغانستان را عامدانه، آشکارا و آگاهانه نادیده گرفتند، بر جنایت های پیدا و پنهان پاکستان و عوامل مزدور رژيم اسلام آباد، چشم پوشیدند و افغانستان را یکبار دیگر به اندازه ای در بحران و بن بست فروبردند که اکنون تا لبه پرتگاه سقوط، پیش رفته است.
با این حال، انتظاری که اکنون از شورای امنیت، وجود دارد این است که افغانستان و سرنوشت سیاسی و امنیتی آن را بیش از این، بر محور منافع و اقتضائات و مصلحت های راهبردی و منفعت محور قدرت های بزرگ عضو این شورا، به بازی نگیرند، به این روند ریاکارانه پایان دهند و یکبار برای همیشه، به افغانستان به عنوان یکی از اعضای متعهد سازمان ملل نگاه کنند که علیرغم بحران های بی شماری که با آنها رو به رو است، همواره سعی کرده خود را با نورم ها و معیارهای بنیادینی که این سازمان بر پایه آنها بنا شده است، وفق دهد و هماهنگ کند؛ پس در مقابل، از این حق هم برخوردار است که در برابر تجاوز و تعدی و ستم و بی عدالتی رژیم های سلطه طلب خارجی، مورد حمایت و دفاع قرار بگیرد و به دادخواهی های مظلومانه مردمان آن، گوش داده شود.
آیا این اتفاق در پایان سفر جاری هیأت شورای امنیت خواهد افتاد؟
اگر پاسخ مثبت باشد، مسیر تاریخ تغییر خواهد کرد!
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور
